SPYXFAMILY NA KRZEŚLE

Jak dotąd każda okładka mangi SPY×FAMILY zawiera inną postać siedzącą na designerskim krześle, z których każda opowiada własną historię. To świetny sposób na poznanie nie tylko postaci, ale także historii ruchów artystycznych i projektowych z połowy XX wieku, które kształtują styl i otoczenie SPY×FAMILY. Oto podsumowanie wszystkich krzeseł, które do tej pory znalazły się na okładkach:

Tom 1: Le Corbusier LC2 Loida

Dzięki swojej eleganckiej prostocie, LC2 jest obecnie podstawą w salonach biurowych i innych profesjonalnych środowiskach, dzięki czemu jest idealnym krzesłem, które pasuje do wytrawnego i zrównoważonego usposobienia Loida. Ten kultowy projekt, zaprezentowany po raz pierwszy w 1928 roku, stawia przede wszystkim na estetykę i funkcjonalność. Przestrzeń między metalową ramą a poduszkami została obliczona matematycznie dla proporcjonalnej harmonii, w oparciu o dogłębne badania Le Corbusiera dotyczące ludzkiej postawy, liczb Fibonacciego i złotego podziału.

Pod względem budowy Loid jest dokładnie taką osobą, jaką Le Corbusier miał na myśli dla swoich krzeseł. W latach czterdziestych Le Corbusier stworzył system pomiaru Modulor wykorzystujący ludzkie ciało jako skalę. Należy zauważyć, że system ten opiera swoją całą skalę na ciele dorosłych Europejczyków, przy czym „standardowy ludzki wzrost” wynosi 1,83 metra, ponieważ „w angielskich powieściach kryminalnych przystojni mężczyźni, tacy jak policjanci, mają zawsze sześć stóp wzrostu!" Nawiasem mówiąc, sam Loid ma około 6'1.

Tom 2: Piankowa sofa Anyi

Piankowa Sofa firmy George Nelson Associates jest obecnie uważana za ikonę modernistycznego projektowania mebli, mimo że w latach 1956-1961 powstało zaledwie 186 sof, kiedy zaprzestano produkcji oryginalnej linii. Została stworzona, aby zademonstrować praktyczne zastosowanie nowo wynalezionych samoskórnych poduszek piankowych, ale ostatecznie była zbyt droga i pracochłonna, aby tworzyć ją na szeroką skalę w tamtym czasie.

Zabawny wygląd, duży urok sofy polega na tym, że jej 18 poduszek można łatwo wymienić przez czyszczenie i personalizację. Ta elastyczność może skutkować kolorowymi dekoracjami, takimi jak ta przedstawioa w SPY×FAMILY, i dlatego sofa została później uznana za część ruchu pop-art. Dobrze pasuje do uroczej i nieskończenie ciekawskiej Anyi, która dzięki swoim zdolnościom telepatycznym zawsze natyka się na dziwne rzeczy w swoim codziennym życiu.

Tom 3: La Chaise Yor

Produkt pracy pary małżeńskiej, La Chaise Charlesa i Ray Eamesów, to intrygujący wybór do reprezentowania Yor. Został opracowany na potrzeby międzynarodowego konkursu na projekt tanich mebli organizowanych przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej, ale nie wygrał, ponieważ uznano go za zbyt „specjalistyczny w użyciu”. Zyskał jednak reputację ze względu na swój „uderzający, przystojny i pomysłowy” projekt i ostatecznie został wprowadzony do produkcji w latach 90., prawie pół wieku po tym, jak został pierwotnie pomyślany.

Podobnie jak krzesło, na którym siedzi, Yor jest specjalistką. Jest elegancka i stylowa, ale ma trudności z dopasowaniem się do zwykłego społeczeństwa, ponieważ jej praca jako zabójczyni to wszystko, co zna. Artystycznie jej czarno-czerwony strój tworzy uderzający kontrast z białą kompozycją krzesła, podkreślając dwoistość jej charakteru. Warto również zauważyć, że nazwa krzesła nawiązuje do rzeźby Floating Figure Gastona Lachaise, która celebrowała różnorodność kobiecości. Związek Yor z jej kobiecością jest kluczem do jej wewnętrznego konfliktu, ponieważ stara się ukazać ideał „dobrej żony, mądrej matki”, jednocześnie żonglując swoją pracą zabójczyni.

Tom 4: Krzesło kulkowe Bonda

Dzięki futurystycznemu wzornictwu krzesło kulowe Eero Aarnio jest znanym widokiem dla miłośników filmów. Często łączy się go z krzesłem Ovalia Egg Chair (zaprojektowanym przez Henrika Thora-Larsena), które słynnie pojawiło się w filmie Faceci w czerni ze względu na podobieństwa kształtu i funkcji. Niezależnie od tego, dzięki kulturowej osmozie, wystarczy jedno spojrzenie na krzesło kulkowe, aby przywołać obraz retro-futurystycznego otoczenia lub superzłoczyńcę z klasą.

Tatsuya Endō prawie na pewno czerpał z tej wizualnej gramatyki, przedstawiając psa Bonda na krześle kulkowym. Warto zauważyć, że krzesło zostało po raz pierwszy zaprezentowane w 1963 roku, a umieszczenie na okładce telewizora z lat 60. przez Endo wzmacnia wrażenie epoki, czyniąc z niego zabawny riff na temat ery Seana Connery'ego z filmów o Jamesie Bondzie, podobnie jak reszta mangi. Ten Bond to jednak tylko sympatyczny kundelek z muszką. I oczywiście pies siedziałby na krześle kulkowym — psy uwielbiają bawić się piłkami! To wszystko ma zbyt wiele sensu.

Tom 5: Krzesło Barcelona Yuriego

Krzesło Barcelona Ludwiga Miesa van der Rohe i Lilly Reich to kolejny kultowy widok w filmach i kulturze popularnej, co skłoniło Endō do skomentowania: „To banalny wybór, choć trzeba przyznać, że poprzednie tomy też były banalne”.

W tym przypadku krzesło Barcelona jest skutecznym wizualnym skrótem dla eleganckiej i wyrafinowanej osoby. Oryginalny design czerpie inspirację z foteli Roman Curule. Były one składane i przenośne, co pozwalało historycznym urzędnikom zachować potężną i godną aurę nawet podczas podróży. Ten wzniosły symbol przeniósł się do kolejnych cywilizacji europejskich, a warto również zauważyć, że krzesło Barcelona zostało pierwotnie zaprojektowane w 1929 roku dla hiszpańskiej rodziny królewskiej. Tutaj jest używany głównie do wskazania, że ​​Yuri sam jest trochę podniesiony (oczywiście w przyjemny sposób!).

Tom 6: Krzesło w kształcie stożkowatego serca (Heart Cone) Fiony

Implikacje roli Fiony w tej historii jako drugorzędnego zainteresowania miłosnego są jasne na pierwszy rzut oka: otaczające ją krzesło ma dosłownie kształt serca miłości. Okładka podkreśla również zestawienie chłodnego profesjonalizmu Fiony (widocznego w jej postawie i chłodnej palecie kolorów w jej projekcie) i jej dziewiczego serca.

Ta sprzeczność leży u podstaw atrakcyjności krzesła Heart Cone. Verner Panton zaprezentował krzesło w 1959 roku jako sposób na zainspirowanie ludzi do używania jasnych kolorów i ich wyobraźni jako alternatywy dla tego, co nazwał „ponurym, szaro-beżowym standardem” w ówczesnych domach i biurach. To była kontynuacja krzesła Cone, które podobno było tak atrakcyjne pod względem estetycznym, że powodowało problemy w ruchu drogowym w Nowym Jorku, ponieważ kierowcy zwalniali, by się na nie gapić. Oba krzesła ostatecznie reprezentują siebie na nowo, sugerując współistnienie estetyki i powagi.

Tom 7: Krzesło wierzbowe Damiana

Charles Rennie Mackintosh stworzył Krzesło wierzbowe jako część całego zestawu wnętrz: The Willow Tearooms w Glasgow, który został otwarty w 1903 roku. W rezultacie jest to krzesło zaprojektowane tak, aby uzupełniać inne funkcje i meble w pokojach. Krzesło wierzbowe to najbardziej znany pojedynczy element, z siatką i zakrzywionym oparciem w formie stylizowanego drzewa. Miało być używane przez nadzorcę herbaciarni i ma wygląd podobny do tronu, podobnie jak wyobrażenie Damiana o samym sobie.

Krzesło jest również dość duże, co Endō najwyraźniej uznał za dobry kontrast dla niskiego dziecka, kiedy skomentował: „Przez chwilę martwiłem się, które krzesło wybrać, ale czułem, że kontrast między dużym, stylowym Krzesłem wierzbowym a zasmarkanym dzieciakiem byłby fajny.

Tom 8: Krzesło wypoczynkowe Eames Franky'ego

Zaprojektowany przez tę samą parę, która opracowała La Chaise Yor, Charles i Ray Eames stworzyli swoje krzesło Eames Lounge Chair w 1956 roku z myślą o „ciepłym, chłonnym wyglądzie dobrze używanej rękawicy pierwszego basemana”. To dobry sposób na podsumowanie roli Franky'ego w historii jako wiarygodnego brokera informacji.

Chociaż został stworzony jako designerski przedmiot na rynek z wyższej półki, zawiera funkcjonalne elementy, z których duet Eames jest najbardziej znany: ma znormalizowane części, dzięki czemu jest stosunkowo łatwe do masowej produkcji i wykorzystuje niedrogą sklejkę za podstawę (pokrytą fornirem z palisandru, aby nadać mu wspaniały wygląd). Od samego początku było reklamowane jako mebel, który mógł zmieścić się wszędzie, od wiktoriańskich salonów, przez domy w amerykańskim stylu gotyckim, po otwarte pola siana.

Tom 9: Kokosowe krzesło wypoczynkowe Becky

Kokosowe krzesło wypoczynkowe George'a Nelsona ma trafną nazwę: przypomina plasterek orzecha kokosowego w proporcji 1/8. Mimo pozornej prostoty jest to krzesło, które emanuje kreatywnością. Nelson, który wierzył w projektowanie krzeseł w odpowiedzi na zmiany społeczne, był prawdopodobnie pod wpływem kosmicznej gorączki lat 50. i projektów wczesnych satelitów, takich jak Sputnik 1. Nie patrzysz tylko na orzech kokosowy — patrzysz na rozwijający się potencjał ludzkości.

Na bardziej prozaicznym poziomie urok krzesła polega na tym, że nie ma wyraźnie określonego oparcia i podłokietników; w ten sposób użytkownik może przyjąć dowolną pozycję, jaką mu się podoba. Będąc małym dzieckiem, Becky ma jeszcze większą swobodę siedzenia tak, jak lubi, a nawet ma miejsce na swoją pluszową lalkę. Ona nie tylko siedzi na tym krześle; ona jest jego właścicielką.

AUTOR ORYGINAŁU: Kim Morrissy

PRZETŁUMACZYŁ: Matt Predator